ศพ กับความเชื่อเรื่องการนำชิ้นส่วนคนมาทำเป็นเครื่องราง ใครมีไว้อาจซวยมากกว่าดี

ศพ หรือร่างกายมนุษย์ที่เสียชีวิตไปแล้ว มักถูกนำมาทำเป็นเครื่องรางอยู่บ้าง ส่วนมากมักจะเป็นผงกระดูกบางส่วนจากผู้ที่เสียชีวิตแบบผิดธรรมชาติบางอย่าง และผู้ทำพิธีมักจะเป็นพระเกจิอาจารย์โดยมีจุดประสงค์ให้ผู้ที่ล่วงลับนั้น ได้รับบุญกุศลจากการเปลี่ยนสภาพเป็นวัตถุมงคลมาช่วยเหลือผู้ที่ครอบครอง

แต่ก็อาจจะมีบ้าง ที่เอาชิ้นส่วนจากคนตายจริงๆ มาทำเป็นเครื่องราง อย่างชิ้นที่โด่งดังที่สุด คือปั้นเหน่งของแม่นาคพระโขนง ซึ่งทุกวันนี้ก็มีราคามหาศาล และยังเชื่อว่าช่วยป้องกันอันตรายต่างๆ ได้ด้วย ขณะเดียวกันทุกวันนี้ก็มีการนำชิ้นส่วนต่างๆ เหล่านี้มาพกพา โดยมีจุดประสงค์เพื่อใช้ไปในทางที่ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก ในบทความนี้เราจึงขอพามารู้จักกับการนำชิ้นส่วนคนตายมาทำเครื่องรางให้มากขึ้น และอยากเตือนทุกคนที่กำลังตัดสินใจจะครอบครอง ให้คิดดูให้ดีอีกครั้ง!

ชิ้นส่วนศพหรือคนตาย นำมาทำเครื่องรางได้จริงหรือ ?

ในบรรดาศพ หรือร่างกายผู้เสียชีวิตที่ถูกนำมาทำเครื่องรางแบบที่คนรู้จักมากที่สุด นอกจากปั้นเหน่งแม่นาคแล้ว เชื่อเลยว่าหลายคนอาจจะนึกถึง “กุมารทอง” ของขุนแผน ที่เกิดจากการนำศพทารกที่ตายในท้องแม่ มาย่างให้แห้งแล้วเสกอาคมจนกลายเป็นวิญญาณเด็กที่สามารถใช้ทำอะไรก็ได้ ซึ่งเรื่องนี้ก็ยังได้รับความนิยมอย่างต่อเนื่อง (แบบเงียบๆ) มาถึงปัจจุบัน ตามต่างจังหวัด หรือตามสำนักมนต์ดำก็ยังเพียรหาศพเด็กที่ตายแบบนี้อยู่ เพราะเชื่อกันว่าจะเฮี้ยนและดีกว่ากุมารทองที่เป็นรูปปั้นทั่วไป

อ่านเพิ่มเติม : เมื่อหลวงปู่ดู่ ตอบคำถามเกี่ยวกับ “พระขุนแผนผงพรายกุมาร” หลวงปู่ทิม

นอกจากนี้ ชิ้นส่วนร่างกายมนุษย์อีกอย่างที่ได้รับความนิยม คือ “น้ำมันพราย” ที่ภาพจำมักจะเป็นการลนเอาจากคางของศพ แต่จริงๆ แล้วสามารถลนเอาจากส่วนไหนก็ได้ แล้วแต่พิธีกรรมที่เป็นผู้กำหนดกันเอง ในอดีตมักเชื่อกันว่าน้ำมันพราย เมื่อผู้ครอบครองเอาไปป้ายใคร จะทำให้คนนั้นทั้งรักทั้งหลง แต่จริงๆ แล้วคำว่า “พราย” มีความหมายกว่านั้นมาก ไม่ใช่แค่ทำให้รักให้หลง แต่พรายนี้จะครอบงำจิตใจและร่างกายทั้งของผู้ครอบครอง (ในกรณีที่ควบคุมไม่ดี) และผู้ที่ถูกป้าย ส่วนมากแล้วถ้ารักษาไม่ได้ ก็มักจะเสียสติ หรือถึงขั้นทำให้เสียชีวิตได้เลย

ชิ้นส่วนไหนของศพ ที่ถูกนำมาใช้ทำเป็นเครื่องรางได้บ้าง ?

ความเชื่อเรื่องการนำชิ้นส่วนของคนตายมาทำเป็นเครื่องราง จริงๆ ก็พอจะมีให้เห็นอยู่บ้างตั้งแต่ช่วง พ.ศ.2510 เป็นต้นมา หลังจากที่พระสงฆ์รูปหนึ่งได้นำชิ้นส่วนอวัยวะเพศสตรี (ที่ได้รับอนุญาตแล้ว) มาทำเป็นเครื่องรางด้านเมตตามหานิยม และก็ยังมีพบเห็นได้เรื่อยๆ แม้จะไม่บ่อยมากก็ตาม

ส่วนคำถามที่ว่า ชิ้นส่วนไหนที่สามารถเอามาทำเครื่องรางได้บ้าง ขอตอบตรงนี้เลยว่าได้เกือบทุกส่วนจริงๆ ในบทความนี้พูดถึงผงกระดูก เด็กที่แท้งในท้องแม่ และการทำน้ำมันพรายไปแล้ว มาดูกันว่ายังมีส่วนไหนอีก และนิยมนำมาทำเป็นอะไร

• เล็บมือ : นำมาใช้ทำยาสั่ง สำหรับทำร้ายศัตรู
• แผ่นหนังที่ฝ่าเท้า หรือชิ้นส่วนฝ่าเท้า : เขียนสาปแช่ง
• กระดูกหน้าแข้ง / ต้นขา : ใช้ผสมทำตะกรุดบางชนิด
• ลิ้น : ใช้ทำน้ำมันเฉพาะทาง เกี่ยวกับเมตตามหาเสน่ห์
• กระโหลกศีรษะ : ใช้ทำได้หลายอย่างมากๆ

การครอบครองชิ้นส่วนศพ จะมีอาถรรพ์ร้ายอะไรตามมาหรือไม่ ?

ก่อนจะพูดถึงเรื่องอาถรรพ์ ต้องพูดถึงเรื่องกฎหมายกันก่อนเลย ถึงจะอ้างว่าผ่านพิธีกรรมทางไสยศาสตร์มาอย่างถูกต้อง รวมถึงได้รับอนุญาตแล้วก็ตาม กรณีนี้ถือว่ามีความผิดตาม ป.อาญา มาตรา 366/3 (ผู้ใดโดยไม่มีเหตุอันสมควร ทําให้เสียหาย เคลื่อนย้าย ทําลาย ทําให้เสื่อมค่า หรือทำให้ไร้ประโยชน์ ซึ่งศพ ชิ้นส่วน อัฐิ หรือเถ้า ต้องระวางโทษจําคุกไม่เกินสามปี หรือ ปรับไม่เกินหกหมื่นบาท หรือทั้งจําทั้งปรับ) เพราะถือเป็นการเคลื่อนย้ายทำลายโดยตรง

แต่ทั้งนี้ สำหรับคนที่ครอบครองชิ้นส่วนประเภทเส้นผม ฟัน หรืออัฐิผงกระดูกของบิดา มารดา รวมถึงพระเกจิอาจารย์ แบบนี้ไม่เป็นไรเพราะเป็นการครอบครองโดยมีเหตุผลสมควร และยังนับเป็นสิ่งของมงคลอีกด้วย

กลับมาที่เรื่องของอาถรรพ์ ในกรณีที่เจ้าของร่างกายอนุญาตก่อนเสียชีวิต ก็อาจจะโชคดีไม่พบอาถรรพ์อะไรรุนแรงมาก คราวนี้ก็ต้องไปลุ้นพิธีกรรมเอาว่าเป็นรูปแบบไหน ทำขึ้นมาเพื่ออะไร ถูกต้องตามตำราหรือไม่ แต่ถ้าหากเจ้าของไม่อนุญาต เจ้าของมีความแค้นมาก ก็รอรับผลที่จะตามมาได้เลย บางรายไม่ได้แค่เอาชีวิตผู้ครอบครองเท่านั้น แต่ยังส่งผลกระทบไปถึงครอบครัวอีกด้วย